من ندانستم

Man nadanistam az awal ke tu be mehr o wafaye
Ahd na bastan az an beh ke bebandi o napaye

Dostan ayb konandam ke chera dil ba tu dadam
Bayad awal ba tu goftan ke chonin khob cherye

Ay gofti maraw andar paye khoban zamana
Ma kojayem dar ein bahre tafakor tu kojaye

An na khal ast o nakhandan o sar zolf preshan
Ke dil Ahl nazar bord, ke sarest khodaye

Parda bardar ke begana khod ein roy bebinad
Tu bozorge o dar ayneaye kochak nanomaye

Halqa bar dar natawan zadan az bime raqiban
Ein tawanam ke byayam ba mahalat ba gadaye

Ishq o darweshe o angosht nemaye o malamat
Hama sahlast tahamol nakonam baz jodaye

Roz sahar o samast o lab joy o tamasha
Dar hama shahr dile nest ke digar berebaye

Gofta bodam cho byaye ghame dil ba tu begoyam
Chi begoyam ghamam az dil berawad chon tu byaye

Gar byaye dehamat jan, war nayaye koshtadam gham
Man ke bayest bemiram chi byaye chi nayaye

Shama ra bayad az ein khana beron bordan o koshtan
Ta ke hamsaya nadanad ke tu dar khanaye maye

Saadi aan nest ke dar pand tu khoshtar ke rehaye
Ke bedanest ke dar band tu khoshtar ke rehaye

Khalq goyand bero dil ba haway degare de
nakonam khasa dar ayam anabak

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفايی
عهد نا بستن از آن به که ببندی و نپايی

دوستان عيب کنندم که چرا دل به تو دادم
بايد اول به تو گفتن که چنين خوب چرايی

ای گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاييم درين بحر تفکر تو کجايی

آن نه خال است و زنخندان و سر زلف پريشان
که دل اهل نظر برد، که سريست خدايی

پرده بردار که بيگانه خود اين روی ببيند
تو بزرگی و در آينه ی کوچک ننمايی

حلقه بر در نتوانم زدن از بيم رقيبان
اين توانم که بيايم به محلت به گدايی

عشق و درويشی و انگشت نمايی و ملامت
همه سهلست تحمل نکنم بار جدايی

روز صحرا و سماست و لب جوی و تماشا
در همه شهر دلی نيست که ديگر بربايی

گفته بودم چو بيايی غم دل با تو بگويم
چه بگويم غمم از دل برود چون تو بيايی

گر بيايی دهم ات جان، ور نيايی کشتدم غم
من که باييست بميرم چه بيايی چه نيايی

شمع را بايد از اين خانه برون بردن و کشتن
تا که همسايه نداند که تو در خانه ی مايی

سعدی آن نيست که هرگز ز کمندت بگريزد
که بدانست که در بند تو خوشتر که رهايی

خلق گويند برو دل به هوای دگری ده
نکنم خاصه در ايام اتابک